Hep Aynı

İlkokuldaki özel günler geldi aklıma bu sabah. Yerli malı haftası, okulun son günü falan filan. Kıyafet serbest olurdu, o mavi şeyi giymezdik o gün. Sıralar tahtaya karşı değil, birbirine karşı olacak şekilde ikişer gruplu olarak düzenlenirdi. Evden gelen pastalar, börekler, kuruyemişler yayılırdı sıraların üstüne. Bir teyp gelir, abuk sabuk şarkılar çalardı. Sonra dans edilirdi. Erkeklerle kızlar tabii, ama kız kıza, erkek erkeğe dans etmek de gayet kolay ve çok da sıradışı olmayan bir şeydi.

İşte o günlerde, heyecanlanırdım hep. O gün okul güzel gelirdi. Herkes güler, eğlenirdi. Okuldan çıkıp eve giderken de bir hüzün çökerdi aslında. O günler kolay elde edilmiyordu çünkü, bekle bekle... Çok zamanda bir kez olurdu işte.

İşte o günlerde, bir şey hissederdim. İçimde kıpırdayıp dururdu. Çırpınır, çıkmaya çalışır, ama canımı acıtmazdı hiç, yırtmazdı derimi.

Yıllar geçti bunların üstünden. Şanslı olanlardanım, uzun yaşayanlardan. Hani şu torun torba sahibi olup yatağa düşmeden, en uygun zamanda çekip gidenlerden. Sonum evimdeydi. Köpüklü, az şekerli sabah kahvemi içerken gözlerini gördüm. İçimdeki şey kıpırdadı, biraz çırpındı. Sonra yavaşladı. Durdu.

Aşk hep aynı. Çocukken de, ölürken de.

---------------------------------------------
Şarkı başka bir yazı içindi aklımda. Yazamadım onu, iki satırla kaldı. Bu kadar anlamsız, boş bir yazıya katık olamayacak, olursa yazık olacak kadar güzel bir şarkı. Ama paylaşasım var.